HASŁO: OTWÓRZCIE DRZWI ODKUPICIELOWI

 

Trzecia pielgrzymka była o dzień dłuższa, wyruszyła z Kra­kowa 8 sierpnia 1983 roku.

„Niech ta pielgrzymka łącząca trud fizyczny z intencjami ducho­wymi będzie wyrazem zdążania naszego narodu ku odnowieniu i przemienieniu duchowemu. Niech będzie wyrazem naszego zdą­żania po niezbędne łaski” – tak mówił Ks. Kardynał Franciszek Macharski na Wzgórzu Wawelskim celebrując Mszę Św. na rozpo­częcie pielgrzymki. Na zawsze w pamięci pozostanie wspaniały przemarsz ulicami miasta wśród dziesiątek tysięcy krakowian zgro­madzonych wzdłuż pielgrzymkowej trasy. Równie cudowne przy­jęcie towarzyszyło pielgrzymom w Częstochowie. Przejście Alejami NMP i modlitwa w Kaplicy Matki Bożej to chwile, których nikt nie może człowiekowi odebrać. Te kilka minut spotkania „twarzą w twarz” ze Wspaniałą Matką, przemieniło niejedno serce, niejed­no ludzkie istnienie w życie dla Boga i dla ludzi.

KONFERENCJE PLENARNE

  • Sens pielgrzymowania — ks. Józef Jachimczak CM (Giebułtów)
  • Katolicy polscy a pontyfikat Jana Pawła II — red. Józefa Hennelowa (Ojców)
  • Odsiecz Wiedeńska — red. J. Kołłątaj (Podchybie)

LICZEBNOŚĆ PIELGRZYMKI

W pielgrzymce wzięło udział 5787 pątników, wśród nich 43 księży, 39 kleryków, sześć sióstr zakonnych oraz 120 Włochów, 50 Niem­ców z RFN, Irlandczyk, Norweżka i pięciu Węgrów.

ŚWIADECTWA

Stanisław Lech

Organizacją pielgrzymek od strony technicznej zaj­muję się od początku, chociaż nie mogłem osobiście uczestniczyć w dwóch pierwszych pielgrzymkach.

Skąd brała się energia i co stanowiło siłę napędową do naszego działania? Nie jestem w stanie odpowiedzieć na to pytanie w pełny sposób. Na początku entuzjazm i radość zapożyczyłem sobie od przewodnika głównego ks. Józefa Jachimczaka. Rychło przekonałem się, że jest coś daleko więk­szego w tym dziele, coś co działa we mnie i napełnia mnie radością. To coś pozwala zupełnie nie zwracać uwagi na utrudzenie i niewygody, a ob­darza niesłychaną satysfakcją i radością z wykonanej pracy. Z czasem nawet te niewygody stawały się dodatkowym powodem do tej bliżej nie­określonej radości.

Oprócz technicznych prac było jeszcze wiele innych przeżyć, których wartość nie sposób określić. Były to ogromne ilości spo­tkań z różnymi przyjaznymi sobie ludźmi, zwłaszcza na pierwszych piel­grzymkach, gdy z naszą wolnością wewnętrzną mogliśmy „obnosić” się po drogach i miastach. Z tych spotkań zawiązały się bardzo cenne i trwa­łe przyjaźnie. Trzeba wspomnieć wiele bardzo cennych spotkań takich jak z o. Leonem Knabitem czy księdzem kustoszem ze Smardzowic, licznymi prelegentami, zespołami muzycznymi a na koniec z wieloma naszymi bi­skupami, na czele z naszym ks. kardynałem. Nad tymi naszymi działaniami dyskretnie czuwał ksiądz przewodnik. Na początku była to opieka i cha­ryzma ks. Józefa Jachimczaka. Później byli inni, w szczególności dla mnie bardzo cenni księża: Józef Łucyszyn i obecny Józef Gubała. Ich to postawa bardzo mi imponowała i wzbudzała głęboki szacunek.

Są jednak sprawy, których nie sposób ubrać w słowa. Trzeba by być artystą, by wymalować te smardzowickie poranne Eucharystie, które tak pięknie były prześwie­tlone „lipowym słońcem”. A jak wyrazić wieczory prowadzone przez księ­ży Michaelitów, których śpiewem można się tak zachwycić? Są jeszcze inne subtelne odczucia prawie banalne, takie jak widok porannego powietrza, zapach chłodnego samochodu pełnego sprzętu, smak drożdżówki, kapu­śniaku ofiarowanego prze Siostry w Wolbromiu, jak i wiele innych błahych spraw otaczających nas w czasie drogi. Trudno by tu je wyliczyć. Nade wszystko bycie we wspólnocie wyrażonej wspólną pracą, byciem ze sobą, czy wspólnym posiłkiem – to jest to, czym się napełniamy w drodze.

Po wielu dniach troski, czasem nawet chwilach nerwowych, nadchodzi ten ostatni. „Przeprośna Górka”, która zwykle wita nas swoją rosą, słonecznym porankiem i gromadzi nas wszystkich. Uściski i serdeczne pocałunki wraz ze słowami przeprosin powodują, iż tak jak ta rosa znika z nas uraza a wszyscy skupiamy się nad tym, co jest przed nami decydujące.

Później jeszcze na krótko przed nami zgiełk uliczny i pokłon przed Cudownym Obrazem. Tej chwili nie da się opisać w sposób pełny. Całe utrudzenie poprzednich dni znika zupełnie. Wreszcie możemy złożyć nasze troski, nasze intencje i nas samych w tym upragnionym miejscu. Składamy je jakby na cały rok. Chciałoby się podjąć znów te same obowiązki, jeżeli Opatrzność pozwoli, aby znów mieć możliwość uklęknięcia przed Madon­ną. To są te sprawy, które nas tak bardzo przyciągają do pielgrzymki, każą myśleć o niej i planować swój czas.